آخرین پرواز | نگاهی به زندگی خلبان شهید "غلامعلی رضایی"
به گزارش نوید شاهد استان مرکزی، جنگ تمام شده بود اما یاد و خاطرات تلخ آن هنوز همچون زهر در کام ایرانیان می‌نشست و سختی‌ها را به یاد مردم می‌آورد. مردمی که با دست خالی و تنها با نیروی عشق به وطن و ایمان به خدای متعال در مقابل دشمن قرار گرفتند و سینه‌هایشان را سپر بلای کشورشان کردند و آوازه شجاعت‌ها و رشادت‌هایشان هنوز هم در گوش جهان باقی مانده. اما در شرایط صلح هم نیاز کشور به ارتش و سپاه و بسیج و ... فراموش نمی‌شود. و شیرمردان ایران در راه خدمت به میهن اسلامی قرار می‌گیرند. شیرمردانی که در هر لباسی باشند تنها فکر و ذکرشان آبادی و آزادی ایران اسلامی است.
شهید غلامعلی رضایی در 17 تیر 1342 در شهرستان محلات دیده به جهان گشود. او کودکی را در میان اعضای مهربان و صمیمی
خانواده سپری کرد. خانوده‌ای که در عین سادگی، وجودشان مملو از محبت و
غیرت بود و او در دامان پاک مادر مهربانی و از پدر غیرت را آموخته بود. از
کودکی بسیار باهوش و باذکاوت بود و همین امر او را در نظر همه گرامی کرده
بود به طوری که پدر و مادر و دیگر اعضای خانواده به شکل ویژه‌ای دوستش
داشتند. در شش سالگی وارد دبستان شد و با عشق و علاقه فراوانی که به درس
خواندن داشت، دوران دبستان و راهنمایی و دبیرستان را با موفقیت و پیروزی
پشت سر گذاشت و پس از آن در مقطع کاردانی وارد دانشگاه شد.
تلاشش خدمت به میهن بود
خلبان بود و تلاش می‌کرد تا با تمام وجود به میهن اسلامی ایران خدمت کند. جوانی برومند و مهربان که بسیار متواضع و فروتن بود. کسی که لایق بهترین اتفاقات زندگی بود و برای آینده خود نقشه‌های رنگارنگی در سر داشت. او در 6 اسفند 1360 ازدواج کرد و برگ زیبایی از زندگی در سرنوشتش رقم خورد. ثمره ازدواجش یک پسر و دو دختر است. فرزندانی که نوردیده‌اش بودند و او برای رفاه و آسایش آن‌ها می‌کوشید. همسری مهربان و پدری فداکار که با آسمان دوستی دیرینه داشت. مردی که چون پرنده‌ای سبک‌بال پرواز می‌کرد و در آخرین پروازش در 4 اسفند 1373 به دلیل سقوط هواپیما در اصفهان به درجه رفیع شهادت رسید و پیکرش در زادگاهش به خاک سپرده شد.
منبع: اداره هنری، اسناد و انتشارات بنیاد شهید و امور ایثارگران استان مرکزی
